Waar komen die koekjes toch vandaan?

 Omgaan met MS symptomen • Artikel

De simpelste dingen onthouden kan voor mensen met MS ineens een uitdaging worden. Dat merkte ook blogger Barbara Stensland, die zich afvroeg waar die koekjes in de kast toch vandaan kwamen.

“Ik had onlangs een leuke middag; ik had lekker gewerkt, de zon scheen en ik probeerde een nieuw recept - lam met sumak en rode uien. Ik neuriede mee met de radio en genoot van het voornemen om later op de bank Netflix te kijken.

Ik snuffelde door een kast voor wat folie en vond een pakje chocoladekoekjes. Vreemd. In mijn voortdurende poging om wat zwangerschapsgewicht kwijt te raken (mijn zoon is nu 17), haal ik geen verleidelijke traktaties in huis. Verbaasd bekeek ik de doos en het aantal calorieën. En toen drong het tot me door, de verbrijzelde neuronen in mijn hersenen klikten een voor een op hun plaats.
Ik had ze gekocht voor mijn creatieve schrijfgroep, die bij mij thuis zou komen. Die avond. Wat erger was, ik had net een paar uur eerder over deze bijeenkomst met mijn baas gepraat.

Ik wist dat MS mijn geheugen had beïnvloed, maar dit was van een ander niveau. Met misselijkmakende helderheid besefte ik dat de rol folie me had gered. Als ik niet in die kast had gekeken, hadden er drie enthousiaste vrienden op mijn stoep gestaan met hun notitieboekjes in de hand om mij in mijn pyjama te vinden met een gezichtsmasker op en kijkend naar House of Cards.

Ik ging zitten en dacht er eens goed over na. Het was tijd om me nog een keer aan te passen. Toen mijn geheugen voor het eerst op hol begon te slaan, verwierp ik het als symptomatisch voor de stress van het leren omgaan met MS, of het 40 jaar worden. Of het hebben van een dwarse tiener. Ik merkte dat ik meer reminder post-it notities schreef dan gewoonlijk en al snel was de koelkast beplakt met een wolk van roze en gele vierkanten.

Onlangs, toen ik in de war raakte van mijn zoons uitgebreide plannen voor de zomer en hij steeds gefrustreerder werd omdat hij zichzelf moest herhalen, vroeg ik hem alles op te schrijven wat hij zou gaan doen. Dus nu, als hij erover begint, trek ik discreet zijn zeer lange lijst tevoorschijn en kan ik zeggen: 'Ah ja, dat zal zijn wanneer je in Manchester bent om die band te zien, net voordat je naar het Reading Festival gaat? Fantastische line-up aan muzikanten!'

Ik heb altijd een agenda bijgehouden op mijn telefoon, maar nu krijg ik een alarm bij elke afspraak, omdat ik anders vergeet ernaar te kijken. Mijn post-it-notities zijn veranderd in twee grote notitieboeken, één in de keuken en één in de woonkamer. Deze zijn essentieel voor het soepel laten werken van mijn hersenen. Ik gebruik ze om alles te noteren wat ik moet onthouden voordat ik het vergeet. Of wat ik vergeet om te onthouden. Ik ben vergeten welke het is. En als ik op stap ben en er iets in me opkomt, sms ik mezelf of schrijf ik een notitie op mijn telefoon.

Het is echter niet alleen kommer en kwel. Het mooie van een brein als een vergiet is dat ik niet alleen de belangrijke informatie verlies, maar ook ruzies, meningsverschillen en negatieve gedachten. Het leven is op de een of andere manier meer aanwezig. En naarmate ik meer georganiseerd ben, lijkt het leven eenvoudiger. Ik lees mijn notities, sla de informatie in de juiste plaats op en gooi de notities weg.

Dit is het leven met MS. Het is meestal de ‘brandjes blussen’ van de aanval van symptomen, maar wanneer het vuur onder controle is, is het tijd om achterover te leunen en wat marshmallows te roosteren.”